Mutlu olmak için hepimiz bir şeylerin olmasını inanılmaz bir biçimde hayal ediyor, hayalimize ulaşmak için çabalıyoruz. O kadar uğraştığımız şeye ulaştığımız anda ise “Ee noldu şimdi?” tribine giriyoruz. Hani mutlu olacaktık, her şey iyi olacaktı, noldu?
İyi de neden mutluluğumuz bir saniye kadar sürdü? Çünkü, yaşanan haz ne kadar büyük olursa olsun bir süre sonra daha alışmış olduğumuz o temel mutluluk düzeyine dönme eğilimindeymişiz. Hedonik Döngü adı verilen bu durum, ilk defa 1971 yılında Brickman ve Campbell tarafından ortaya atılmış. Konu ile ilgili yapılan deneylerin sonuçları, maddi ve manevi kazanımlarımız sonucu yaşadığımız mutlulukların yalnızca “geçici süreyle yüksek olduğu” kanıtlanmış. Her ne kadar yaşanan olaylar karşısında hislerimiz farklı yoğunlukta olsalar da bu yoğunluk her zaman belli sınırları olan bir döngünün içinde seyrediyormuş.
Yani şöyle: İnsanın mutlulukta ulaşabileceği nirvanası bir A sayısı ise o insanın hayatı boyunca hayalini kurduğu şeye ulaştığında hissedebileceği mutluluk en fazla A olabilir. Bu durumda tekrar ettiğinde yani yeniden hayal kurup tekrar hayaline ulaştığında da hissettiği mutluluk aynı şekilde A olacaktır.
Sonuç olarak, zaten mutlu olmakla aramıza sınır çekmeye başladığımız şu günlerde Hedonik Döngü’ye dikkat.
