90’ların sonu ve 2000’lerin başında çocuklarla gençlerin en büyük zevklerinden biri film kiralayıp hafta sonları izlemekti. Hatta ailenizi ikna edebilirseniz en sevdiğiniz filmi satın alıp usanmadan her gün izleyebiliyordunuz. (Çocukluk işte)
Başlarda yaygın olan teknoloji VCD idi. VCD’ler 2 disk içeriyordu. Görüntü ve ses kalitesi ise gerçekten felaketti. Ayrıca tek seçenek Türkçe dublaj olduğu için kayıt ne kadar kötüyse diyalogları anlamak da bir o kadar zor oluyordu. Sonraları sahneye DVD çıktı. Artık dek disk vardı ve görüntüyle ses bir hayli iyileştirilmişti. Çeşitli dillerde ses ve altyazılar farklı istekleri karşılıyordu. Ek sahneler, sahne arkası görüntüleri ve fragmanları içeren “özel seçenekler”in de dahil edilmesiyle DVD prestijli bir eğlence aracı olmuştu.
2010’ların başlarında Blu-Ray teknolojisi yaygınlaştı. DVD’den bile daha iyi görüntü kalitesi içeriyordu hatta eğer cihazınız uyumluysa 3D izleme fırsatı bile veriyordu. Ancak fiyatları bir hayli yüksekti. İnsanlar aynı filme 2-3 kat fazla para vermeyi istemedikleri için hiçbir zaman DVD kadar popüler olamadı. (En azından film sektöründe)
Bugün geldiğimiz noktada ise film izlemenin en popüler yolu online video servislerini kullanmak (Netflix, Amazon Prime Video, HBO Max, Disney + gibi). Bu şekilde insanlar istedikleri her filme aynı anda ulaşma şansını yakaladılar. Sonuçta film sektörü de tüketim çılgınlığından nasibini aldı ve biz daha bir filmi bitirmeden diğer yüzlercesini “kitaplığımıza” eklemeye başladık.
Alışkanlıklar da teknolojiyle birlikte değişti. DVDler artık kitapçılar veya elektronik mağazalarda satılmıyor. Zamanında alınanlar ise tozlu raflarda unutulmuş yılların izlerini taşıyor. Çoğu şeyin basit ama değerli olduğu o yılların..
